Ovaj događaj je Žarko Vujović okarakterisao kao “državni udar” a zatim je podnio i krivičnu prijavu protiv nove skupštinske većine koju čini SBB, SDP, PDA i Naša stranka.

Ovaj potez nove skupštinske većine uslijedio je nakon što su Vujović (predsjednik Skupštine iz reda srpskog naroda), i Boris Krešić (zamjenik predsjednika Skupštine iz reda hrvatskog naroda), 23. 12. 2020. godine uputili su zahtjev Ustavnom sudu FBiH za ocjenu prethodno donesene Odluke o smjeni predsjednika i zamjenika predsjednika u Skupštini Tuzlanskog kantona.

Iz tuzlanskog SDP-a se ističu da “smijenjena vlast mora da zna da poslanici većine nisu neka neformalna grupa, nego 18 legitimno i na izborima legalno izabranih zastupnika koji su na miran i zakonit način sazvali sjednicu te većinom glasova donijeli odluke o smjeni rukovodstva Skupštine i Vlade TK“.

Ovom problematikom se pozabavio i profesor Ustavnog prava Sedad Dedić u autorskom tekstu objavljenom na portalu „Stav“.

Dedić ističe da je nova skupštinska većina (SDP, PDA, SBB, NS) sazvala sjednicu protivno Poslovniku o radu Skupštine TK i od strane neovlaštenog lica bez službenog pečata, bez službenog e-maila.

Argumentujući svoje stavove, profesor Dedić navodi primjer iz 2011. godine kada je OHR poništio Odluku o imenovanju Vlade Srednjobosanskog kantona i time, kao ovlašteni tumač Ustava BiH, jasno zauzeo stav da nije dozvoljeno novo postupanje dok se ne okonča proces pred Ustavnim sudom FBiH, kao i primjer iz 2013. godine kada su zvaničnici Tuzlanskog kantona, nakon što su predstavnici SDP-a podnijeli zahtjev Ustavnom sudu FBiH za pitanje vitalnog nacionalnog interesa, morali sačekati okončanje procesa prije nastavka pokrenutih procedura.

Dedić također navodi i da se u Poslovniku o radu Skupštine TK ističe da potpredsjednik Skupštine može sazivati sjednicu samo u slučaju spriječenosti predsjedavajućeg Skupštine, što sada nije bio slučaj.

Pozivajući se na Ustav Tuzlanskog kantona, Dedić navodi stav 4 člana 26c u kojem stoji da se „odluka ili propis koja je predmet utvrđivanja vitalnog nacionalnog interesa ne može provoditi do okončanja postupka pred nadleženim Ustavnim sudom“, te zaključuje da „zbog navedenog postupka pred Ustavnim sudom FBiH postoji jasna ustavnopravna obaveza svih odgovornih lica u Tuzlanskom kantonu da ne vrše nikakve dalje radnje“ jer bi „u suprotnom ustavni institut za utvrđivanje vitalnog nacionalnog interesa izgubio svaki smisao“

Referirajući se na stav KO SDP da je Vlada Tuzlanskog kantona „donijela zaključak o proglašenju 'vanrednih prilika' kojim je preuzela nadležnosti Skupštine“, Dedić ističe da vlada Tuzlanskog kantona nije proglasila Vanredno stanje nego je Vlada Tuzlanskog kantona imala obavezu postupiti po odredbi član 45. Ustava Tuzlanskog kantona: „U vanrednim prilikama za vrijeme trajanja opasnosti po zemlju i Kanton i kada postoji objektivna nemogućnost da se sazove Skupština Kantona, Vlada Kantona je ovlaštena da donosi propise od vitalnog značaja za Kanton iz nadležnosti Skupštine Kantona...“.

„Očito je postojala objektivna nemogućnost da se sazove Skupština Kantona i Vlada je samo konstatirala da je nastala objektivna nemogućnost zbog neustavnog i nezakonitog djelovanja 18 zastupnika Skupštine Tuzlanskog kantona, da se legalno sastane većina u Skupštini i Vlada je bila dužna da 31. 12. 2020. godine donese dokumenta koja su od vitalnog značaja za TK i za građane TK: Budžet TK za 2021. godinu i Finansijski plan Zavoda za zdravstveno osiguranje u Tuzlanskom kantonu“, navodi u autorskom tekstu profesor Dedić.

Referirajući se na odluke od Vlade od 31. 12. 2020. godine Dedić kaže da bi bez njih već 1. 1. 2021. nastupila blokada kantona i ogromne posljedice za građane, te zaključuje da „upravo tu ogleda vitalni značaj i obaveze Vlade TK da ih donese, jer bi u suprotnom Vlada Tuzlanskog kantona bila odgovorna za kolaps zdravstvenog sistema u vrijeme pandemije i svih ostalih finansijskih tokova u kantonu.